---

🔹 «عاشقی بر من، پریشانت کنم»

اگر بر من (خدای عشق) عاشق شوی، تو را پریشان می‌کنم.
این پریشانی، پریشانیِ ظاهری نیست؛ بلکه شکستنِ ساختارهای ذهنی و دنیوی انسان است.
عشق الهی نمی‌گذارد بنده در خوابِ عادت و خودبینی بماند. او دل را از نظمِ کاذبِ دنیا برمی‌کند تا حقیقت را بی‌واسطه لمس کند.
پریشانی در اینجا یعنی آغازِ راهِ رهایی از «من».

⸻

🔹 «کم عمارت کن که ویرانت کنم»

به دنیا و ظواهر دل مبند، و بر «خود» عمارت مکن، زیرا عشق الهی آن را ویران خواهد کرد.
ویرانی در عرفان یعنی تخریبِ منِ محدود برای رسیدن به وسعتِ الهی.
وقتی ویران شوی، دل آماده می‌شود تا خدا در آن تجلی یابد.
مولانا می‌گوید: آنچه تو می‌سازی، من می‌شکنم؛ تا آنچه من بخواهم، در تو بنا شود.

⸻

🔹 «گر دو صد خانه کنی زنبوروار / من تو را بی‌خانه و مانت کنم»

اگر همچون زنبور، صدها خانه از وابستگی و دل‌بستگی بسازی، من همه را از تو می‌گیرم.
بی‌خانه شدن در عرفان یعنی رهایی از هر مأوایی جز خدا.
عشق الهی نمی‌خواهد تو در چیزی غیر از او پناه بگیری — نه در مال، نه در علم، نه در نام.
خانه‌ی حقیقی، خودِ اوست.

⸻

🔹 «گر یقین دارم که بر من عاشقی / از جمال خویش حیرانت کنم»

اگر ببینم که راست‌دلانه عاشق منی، از جمال خود پرده برمی‌دارم و تو را در حیرت فرو می‌برم.
«حیرت» در عرفان، نهایتِ شناخت است؛ جایی که عقل فرو می‌ریزد و فقط عشق و شهود باقی می‌ماند.
در آن لحظه، عاشق نه می‌بیند و نه می‌داند، تنها در حضورِ معشوق محو می‌شود.

⸻

🔹 «گر تو افلاطون و لقمانی به عشق / من به یک دیدار، نادانت کنم»

اگر در خرد، چون افلاطون و لقمان باشی، عشقِ من همه‌ی دانایی‌ات را از میان می‌برد.
زیرا عشق، از جنسِ دانایی نیست؛ از جنسِ فنا و ذوب شدن در حقیقت است.
در حضور معشوق، همه‌ی دانش‌ها رنگ می‌بازد و انسان به «نادانیِ مقدس» می‌رسد؛